tuti i mucize guyem

nefi’nin en bilinen gazeli, ıtri’nin bestesi, goetica’nın ukdesidir.


sözleri:

tûtî-i mu’cize-gûyem ne desem lâf değil
çarh ile söyleşemem âyînesi sâf değil


ehl-i dildir diyemem sînesi sâf olmayana
ehl-i dil birbirini bilmemek insâf değil


yine endîşe bilir kadr-i dür-i güftârım
rûzigâr ise denî dehr ise sarrâf değil


girdi miftâh-ı der-i genc-i ma’ânî elime
âleme bez-i güher eylesem itlâf değil


levh-i mahfûz-ı suhandir dil-i pâk-i nef’î
tab’-ı yârân gibi dükkânçe-i sahhâf değil

(bkz: dam üstünde saksağan vur beline kazmayı)

zeki müren’in seslendirdigi genelde duyan kişilerin o ne diye suratıma baktıkları türk sanat müzigi parçası.

"mucizeler söyleyen bir papağanım, ne desem (boş) laf değildir. felek ile söyleşemem, aynası saf değil" anlamındaki beyit. nefi bu beyitinde kendini övmüştür. sözlerinin herkes tarafından söylenemeyeceğini çünkü mucizevi olduğunu söyler. söylediği hiç bir şey anlamsız değildir. oysa papağanlar anlamsız konuşur, nefi bu yönüyle diğer papağanlardan ayrılır. eskiden papağanlar aynanın karşısında konuşturulurmuş. aynadaki yansımasını başka bir papağan sandıdığı düşünülürmüş papağanın. "ayna", divan edebiyatında gönüldür. nefi, felek ile konuşamayacağını, çünkü feleğin gönlünün kendisininki gibi temiz olmadığını söyler. böyle insanları hor görür, kendini över. felek saf gönüllü değildir çünkü dönektir. insanlara hak etmediklerini yaşatır. nefi’de döneminde hak ettiği yere gelememiştir. buna sitem eder. burada yine nefi’nin kibirli yönünü görürüz.

(bkz: ismail)

(bkz: tutti frutti)